कथा...

ही कविता नाही ,कथा आहे ,

एका फाटक्या नशिबाची .

हयात लिहिलेले शब्द नाहित ,

व्यथा आहे एका फकिराची .

प्रत्येक शब्दात स्वतःचे मन उतरवले ,

यमक जुळत नसतानाही , तुटके मन जुळवले .

शब्द , लिहायचा त्याना परत मिटवायचा ,

जमले असे वाटताच , डोळ्यातले अश्रु विसरायचा .

पण ओळी त्याच्या पूर्णत्वाला कधी पोहचल्याच नाहित जिच्यासाठी लिहिले ,

तिने वाचले , पण मनापर्यंत तिच्या कधी पोहचालेच नाही .

तो तिची मनातली छबी शब्दात उतरवायचा ,

तर कधी तिला देव मानून , कवितेत पूजायचा .

त्या देवीला ही त्याची पूजा कधी कळलिच नाही ,

या शापित भक्तावर ती देवी कधी प्रसन्न झालीच नाही .

लोकाना मात्र त्याच्या कवितांचे नवल वाटायचे ,

काहीजण त्यांवर खुष होउन ,तर काही मिश्किल पने हसायचे .

त्यांवर कधीच लक्ष दिले नाही .

कारण त्याला तिच्या पलिकडे काही सुचलेच नाही .

पण तीही त्याच्यावर हसली ,त्याचे मन तुटले ,

त्याने देवाला विचारले ," एवढी परीक्षा कसली ?"

तरी तो ते तुटके मन परत जोडायचा ,

म्हणे , ती रहाते या मनात ,म्हणुन परत शब्दाना तोडून - मोडायचा .

पण आता त्याचाही धीर तुटत होता ,

डोळ्यांवर लावलेला बाँध सतत तुटत होता .

कदाचित ही तरी त्याची ती शेवटची शापित कविता असेल ,

पण तो तिची वाट पहाणे सोडणार नाही ,

हा त्या शापित कवीचा शेवट नसेल .